Ksiądz Grzegorz Strzelczyk oprowadza Marcina Jakimowicza po niebie, czyśćcu i piekle Czy to możliwe? Staje przecież przed Kimś, kto nie oskarża, kocha, rozdaje się na kawałki... – Nienawiść jest irracjonalna. Jeżeli piekło rządzi się nienawiścią, miara racjonalna od niego odpada. By wejść do piekła, osoba, która stoi przed Bogiem, musi Go nienawidzić. Ma prawo nienawidzić, jeśli była gwałcona przez własnego ojca. – Tylko że teraz stoi przed Bogiem, który jest uzdrowieniem. Ale ma prawo nienawidzić Go za to, że przez lata był bierny… – Myślę, że łatwiej odrzucić Boga na postawie świadectwa Kościoła niż wówczas, gdy widzi się Go twarzą w twarz. Jeżeli ktoś szukał w życiu dobra i stanie wobec Boga, ma szansę rozpoznać, że to jest właśnie to dobro, do którego całe życie dążył. Staje oko w oko z samą prawdą. Coraz częściej słyszymy, że o tym, gdzie spędzimy wieczność, zdecydujemy sami. Że to nasz wybór… – Mamy niewłaściwy obraz sądu. Wedle naszego myślenia sędzia bierze za frak i wtrąca do więzienia. Tyle że w starożytności do sądu szło się często samemu. Był spór, który trzeba było rozsądzić, a sędzia miał w tym pomóc. Był rozjemcą. To jest wątek fundamentalny. Sędzia – Bóg sprawia, że wszystko staje się jasne. Rozsądza, rozjaśnia. Jednak my widzimy w Nim oskarżyciela z czarną listą. A Apokalipsa w taki sposób opisuje demona: „oskarżyciel braci naszych dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem”. – Oskarża nas zło. Jeśli człowiek nienawiścią reaguje na dobro, to istnieje niebezpieczeństwo, że stając przed maksymalnym dobrem, również zareaguje nienawiścią. To dramatyczny wybór, który stoi przed każdym człowiekiem. Sąd w dużej mierze dokonuje się już teraz. Moja ostateczna decyzja zależy w dużym stopniu od wyborów, których dokonuję dziś. Muzułmanie wierzą, że człowiek dostaje taki skrawek nieba, jak wypracuje sobie na ziemi. Gdzie tu miejsce na Boże miłosierdzie? – Miłosierdzie Boga polega na tym, że może On zbawić człowieka przy minimum zaangażowania z jego strony. Jeżeli jest w nas choć ślad szczerości czy miłości, to Bóg ma nad czym pracować i dokopie się do najgłębszych pokładów dobra. Bóg szuka tego, co zginęło. Miłosierdzie polega na tym, że nie ma katalogu i taryf. Świetnie pokazuje to przypowieść o robotnikach w winnicy. Ci, którzy pracowali tylko godzinkę, dostają taką samą nagrodę jak ci, którzy harowali cały dzień. Skoro niebo jest kreatywnością, to piekło wieje nudą? – Jest wielką destrukcją. Jestem sobie w stanie wyobrazić, że człowiek wie o tym, że jego nienawiść jest destrukcyjna, a jednak nienawidzi jeszcze bardziej, bo zaczyna również oskarżać samego siebie. Można się zapętlić, zapadać w nienawiść. Jeśli jest to możliwe psychologicznie już tu, na ziemi, to obawiam się, że tym bardziej tam… Egzorcyści mówią, że demony nienawidzą siebie nawzajem. A słysząc „Legion”, spodziewali się raczej jakiejś zwartej armii… – Jeśli ktoś trafia do piekła, to nienawidzi wszystkich wokół. Łącznie z tymi, którzy dzielą jego los. W piekle nie ma miejsca na jakiekolwiek pozytywne więzi. Nie ma solidarności potępionych. Niewykluczone, że można zdobyć się na jakiś strategiczny pakt, ku szkodzeniu innym. W księgach znajdziemy mnóstwo nazwisk świętych. Tymczasem Kościół nie odważa się wydawać sądu o tym, że ktokolwiek jest potępiony. – Fundamentalne jest przekonanie, że miłosierdzie Boga jest zdolne odnaleźć w człowieku najmniejszy promień dobra. My nie mamy takich gogli. Możemy przeoczyć mnóstwo dobrych rzeczy. Dlatego nigdy nie możemy stwierdzić, że ktoś został potępiony. Chrześcijanie ginący na arenach nie krzyczeli do oprawców: „Niech was piekło pochłonie!”.